...როდესაც გაძვირებულ და უკონდენციონერო ტრასპორტში ავედი ბედმა "გამიღიმა" - ადგილი მძღოლის უკან იყო თავისუფალი. მეც ტიპიური საქართველოს მოქალაქის "სიფათით" დავჯექი და ერთდროულად გაუყევით გზას... მე ჩემს ფიქრებში მძოლი კიდე "ა" პუნქტიდან "ბ"პუნქტამდე ...
ჩემი ყურადგება მძღოლის გვერდით "მიდგმულ" სკამზე მჯდომმა მოხუცმა მიიპყრო.. "85 წლის ვარ , ცხინვალიდან ეხლაც იქით მივდივარ... უფ როგორ ცხელა"-გადაულაპარაკა მძღოლს. მძღოლმა შეხედა და რაღაცნაირად გამოისაუბრა: - რას მელაპარაკები ცხინვალში დადიხარ, მერე რა ხდება მანდ ? მივხვდი მძღოლი მეგრელი იყო, ცოტა მოგვიანებით გაირკვა რომ ის აფხაზეთიდან ყოფილა. ერთმანეთს გაუზიარეს ჭირ-ვარამი , ისე ყვებოდნენ თითქოს ორივეს ერთი რამ გადახდა, ორივე თავის სოფელს სტუმრობს ხშირად, მძღოლს-აფხაზი, მოხუცს-ოსი მეოზობელი ჰყავს. ორივე ერთნაირად აღნიშნავდა "ის რომ არ მყავდეს რა მეშველებაო". ორი კონფლიქტური რეგიონის ერთი პრობლემა: რუსი + პოლიტიკოსები!!!
"ხალხი მიხვდა, რომ ეს ომი პოლიტიკოსების მიერ არის ძალით გაჩაღებული, იმათ რა ედარდებათ ისინი ხომ არ ცხოვრობდნენ მანდ, მაგათ ხომ არ შეუქმნიათ ჩვენი ოჯახები ჩვენ დავზარალდით, ჩვენ მოგვიკლეს , ჩვენ დავრჩით უარაფროდ ისინი (პოლიტიკოსები) დაბრუნდენ თავიანთ სახლებში და ტკბილად,თბილად ცხოვრობენ... ჩვენ , ხალხი დავრჩით სხვის მიერ ჩვენთვის შექმნილი პობლემების წინაშე, ხალხს არავინ არაფერს ეკითხება . ჩვენ გვინდა ომი? მიგვიშვან ჩვენს ნებაზე და ჩვენ გამოვნახავთ საერთო ენას ოსებთან და აფხაზებთან )..."- თქვა სიმწრით მოხუცმა, რომელიც დღეს მშობლიურ სოფელში მიდიოდა, სადაც ოსი მეზობელი ელოდებოდა...
(კონფლიქტის დარეგულირებას პოლიტიკოსები მოაშორეთ...! - მე)
ჩასვლისას ორი კუთხის შვილმა ერთმანეთს ხელი ჩამოართვეს და გადაკოცნეს, მძღოლმა მგზავრობის ფული არ გამოართვა (იჯიგრა ქართულად) და ბედნიერი ჩასვლა უსურვა თან დააყოლა მეც ვაპირებ ამ დღეებში ჩემს აფხაზეთში ჩასვლას, მომენატრა იქაურობა...
არ ვიცი ამ წუთში რამდენად ემოციურია ეს ყველაფერი, მაგრამ ჩემს გვერდით რომ ყოფილიყავით ნამდვილად რაღაც უცნაური და მტკივნეული შეგრძნება დაგეუფლებოდათ.
რატომ ხდება ასე ჩვენ ვიბადებით , ვიზრდებით რაღაცის შექმნას ვცდილობთ და ერთ დღეს ვიღაცა მესამე, რომელსაც არაფერი ესაქმება ჩვენს ცხოვრებში ჩვენს მიერ შექმნილს და სათუდად შენახულს ანგრევს და ანადგურებს...
ადამიანი როცა დაიბადება მას ვერავინ და ვერაფერი არ აძლევს ამა თუ იმ საქმეში გარანტიას ჯანმრთელი ხარ?-შეიძლება უცბად ცუდად გახდე და მთელი ცხოვრება ავადმყოფობაში გაატარო, ტანადი ხარ?-უბედური შემთხვევა და ფოპ ...ხეიბარი დარჩე, ფულინი ხააააარ? არც მაგის განულებაა პრობლემა ...
ერთადერთი გარანტირებული და გარდაუალი-სიკვდილია (გმადლობთ , მაგრამ არ მინდა :)
როცა არ ვხედავთ ერთმანეთს გვენატრება... და როცა ვნახავთ ... ეს უკვე სხვა თემააა :)
ჩემი ყურადგება მძღოლის გვერდით "მიდგმულ" სკამზე მჯდომმა მოხუცმა მიიპყრო.. "85 წლის ვარ , ცხინვალიდან ეხლაც იქით მივდივარ... უფ როგორ ცხელა"-გადაულაპარაკა მძღოლს. მძღოლმა შეხედა და რაღაცნაირად გამოისაუბრა: - რას მელაპარაკები ცხინვალში დადიხარ, მერე რა ხდება მანდ ? მივხვდი მძღოლი მეგრელი იყო, ცოტა მოგვიანებით გაირკვა რომ ის აფხაზეთიდან ყოფილა. ერთმანეთს გაუზიარეს ჭირ-ვარამი , ისე ყვებოდნენ თითქოს ორივეს ერთი რამ გადახდა, ორივე თავის სოფელს სტუმრობს ხშირად, მძღოლს-აფხაზი, მოხუცს-ოსი მეოზობელი ჰყავს. ორივე ერთნაირად აღნიშნავდა "ის რომ არ მყავდეს რა მეშველებაო". ორი კონფლიქტური რეგიონის ერთი პრობლემა: რუსი + პოლიტიკოსები!!!
"ხალხი მიხვდა, რომ ეს ომი პოლიტიკოსების მიერ არის ძალით გაჩაღებული, იმათ რა ედარდებათ ისინი ხომ არ ცხოვრობდნენ მანდ, მაგათ ხომ არ შეუქმნიათ ჩვენი ოჯახები ჩვენ დავზარალდით, ჩვენ მოგვიკლეს , ჩვენ დავრჩით უარაფროდ ისინი (პოლიტიკოსები) დაბრუნდენ თავიანთ სახლებში და ტკბილად,თბილად ცხოვრობენ... ჩვენ , ხალხი დავრჩით სხვის მიერ ჩვენთვის შექმნილი პობლემების წინაშე, ხალხს არავინ არაფერს ეკითხება . ჩვენ გვინდა ომი? მიგვიშვან ჩვენს ნებაზე და ჩვენ გამოვნახავთ საერთო ენას ოსებთან და აფხაზებთან )..."- თქვა სიმწრით მოხუცმა, რომელიც დღეს მშობლიურ სოფელში მიდიოდა, სადაც ოსი მეზობელი ელოდებოდა...
(კონფლიქტის დარეგულირებას პოლიტიკოსები მოაშორეთ...! - მე)
ჩასვლისას ორი კუთხის შვილმა ერთმანეთს ხელი ჩამოართვეს და გადაკოცნეს, მძღოლმა მგზავრობის ფული არ გამოართვა (იჯიგრა ქართულად) და ბედნიერი ჩასვლა უსურვა თან დააყოლა მეც ვაპირებ ამ დღეებში ჩემს აფხაზეთში ჩასვლას, მომენატრა იქაურობა...
არ ვიცი ამ წუთში რამდენად ემოციურია ეს ყველაფერი, მაგრამ ჩემს გვერდით რომ ყოფილიყავით ნამდვილად რაღაც უცნაური და მტკივნეული შეგრძნება დაგეუფლებოდათ.
რატომ ხდება ასე ჩვენ ვიბადებით , ვიზრდებით რაღაცის შექმნას ვცდილობთ და ერთ დღეს ვიღაცა მესამე, რომელსაც არაფერი ესაქმება ჩვენს ცხოვრებში ჩვენს მიერ შექმნილს და სათუდად შენახულს ანგრევს და ანადგურებს...
ადამიანი როცა დაიბადება მას ვერავინ და ვერაფერი არ აძლევს ამა თუ იმ საქმეში გარანტიას ჯანმრთელი ხარ?-შეიძლება უცბად ცუდად გახდე და მთელი ცხოვრება ავადმყოფობაში გაატარო, ტანადი ხარ?-უბედური შემთხვევა და ფოპ ...ხეიბარი დარჩე, ფულინი ხააააარ? არც მაგის განულებაა პრობლემა ...
ერთადერთი გარანტირებული და გარდაუალი-სიკვდილია (გმადლობთ , მაგრამ არ მინდა :)
როცა არ ვხედავთ ერთმანეთს გვენატრება... და როცა ვნახავთ ... ეს უკვე სხვა თემააა :)
Комментариев нет:
Отправить комментарий